Austriacki rwany omlet (niem. Kaiserschmarrn)

Nazwa Kaiserschmarrn w gruncie rzeczy jest austriacko-bawarskim kolokwializmem i oznacza „cesarskie resztki lub drobiazgi”. Niektórzy „eksperci” często nazwę tego deseru tłumaczą jako królewski omlet. A tak naprawdę niemieckie słowo shmarrn, chociaż prawidłowo powinno ono brzmieć „shmarren” i w kolokwialnym znaczeniu tłumaczy się jak śmieci, resztki lub drobiazgi, którymi nie warto sobie zawracać głowy. Słowa Kaiser, czyli cesarz chyba nikomu nie trzeba tłumaczyć. Tak jak w przypadku każdego klasycznego dania, również w tym przypadku istnieje kilka teorii na temat "narodzin" potrawy. Zwłaszcza jeśli się weźmie pod uwagę jej wygląd, który nie do końca jest cesarski. Według jednej z legend cesarz Austro-Węgier, Franciszek Józef czy to zgubił się podczas polowania, czy też wracał do pałacu z Alp, zatrzymał się na obiad u biednego chłopa, który postanowił przygotować omlet dla cesarza. Pech chciał, że nie udało się ładnie obrócić omletu na drugą stronę, dlatego trzeba było tylko ładnie wyłożyć danie. Jednak cesarzowi bardzo się spodobało i potrawa znalazła się w menu cesarskiej kuchni. Inna historia mówi o tym, że cesarz w ogóle nie próbował tego rwanego omletu i było to danie cesarskiej służby, gdzie trafiało wszystko to, co się nie nadawało na cesarski stół, włączając w to porwany omlet. Trzecia legenda mówi o tym, że to danie celowo wymyślił cesarski kucharz dla chudej żony Franciszka Józefa, Elżbiety Bawarskiej, słynnej cesarzowej „Sisi”, która obsesyjnie dążyła do smukłej talii, dlatego nakazywała kucharzowi przyrządzać tylko lekkie desery jedynie dla siebie. Tak czy inaczej, te rwane biszkoptowe omlety są tak smaczne, że można je podawać zarówno w dni powszednie, jak i cesarskie święta.

Ten rwany omlet jest tak smacznym deserem czy też śniadaniem, że aż miałam wyrzuty sumienia, ponieważ po raz pierwszy przyrządziłam to danie, gdy dzieci nie było w pobliżu. Naszło mnie poczucie winy, że tylko sami wraz z mężem delektujemy się takim pysznym śniadaniem, bez dzieci. Chociaż wiem, że u babci nie było im gorzej:-). Niemniej jednak Kaiserschmarrn na pewno będę robić jeszcze nie raz, ponieważ jego smak jest obłędny i do tego łatwo się przyrządza.

Większość austriackich przepisów zawiera rodzynki. Ja zrobiłam jednego omleta z rodzynkami, a drugiego bez. Stało się tak z prostego powodu, ponieważ za pierwszym razem o rodzynkach po prostu zapomniałam podczas smażenia pierwszego omleta :-). Muszę przyznać, że po spróbowaniu obu, nie wiem, który z nich był smaczniejszy. Tak więc, jeśli ktoś lubi rodzynki, to warto je dodać, a jeśli ktoś nie lubi, to nie warto sobie nimi zawracać głowę.

Nie mogę tego samego napisać o rumie, ponieważ dodaje on szlachetności tym rwanym kawałkom omleta. To właśnie rum z cukrem pudrem przenosi to danie z poziomu prostego chłopskiego jadła na poziom cesarski. Jeśli akurat nie ma pod ręką rumu, to niech to będzie brandy lub jakaś nalewka własnej roboty. Z alkoholem różnica jest wyraźnie wyczuwalna! Jeśli ktoś robi ten rwany omlet tylko dla siebie, a nie dla dzieci, wtedy warto użyć rumu!

Żeby rwany omlet Kaiserschmarrn wyszedł prawdziwie imperialnym, trzeba uważać, aby go nie przesmażyć. Gdy tylko omlet zacznie się ścinać na wierzchu, wtedy natychmiast trzeba go rozerwać na kawałki. W przeciwnym razie, jeśli omlet będzie się zbyt długo smażył, wtedy zacznie być zwarty prawie jak guma, a nie pulchny i lekki jak biszkopt jajeczny.

To danie można podawać zarówno z dżemem jabłkowym (najczęściej w Austrii), jak i z dżemem morelowym, czyli drugim najbardziej popularnym dżemem w Austrii. A tak naprawdę można podawać z czym się chce, byle wam smakowało!