Ser pecorino z orzechami i miodem

Wszystko jest tak banalnie proste, że ten post trudno jest nazwać przepisem. Ilości są względne. Dojrzałość sera również. Ale tak bardzo lubię tę prostą przystawkę, że zdecydowałam się o niej napisać. Któregoś razu po spróbowaniu w hotelowej restauracji na śniadanie, postanowiłam powtórzyć to, co robili Włosi, łącząc ser, miód i orzechy i "wciągnęłam" się w to na zawsze.

Tak naprawdę orzechy i miód podejdą do każdego owczego sera. A jeśli chodzi o sam ser, to smakosze "serojady" wiedzą, że występuje w różnym stopniu dojrzałości. Sama lubię zarówno wytrzymany ser pecorino (wł. Piccante), jak i młody lub słodki (wł. Dolce), jak go pieszczotliwie nazywają Włosi.

Takie podanie pasuje również do szwajcarskich dojrzałych serów, austriackich i niemieckich Bergkӓse tzw. górskich serów, które jeśli są skromniej podane, niech mi wszyscy górale wybaczą, nie są jadalne, ze względu na ich "dojrzały" aromat :-). Muszę się przyznać, że kiedyś wyrzuciłam do kosza degustacyjny zestaw ekskluzywnych szwajcarskich serów przywieziony ze Szwajcarii. Jak tylko otworzyłam opakowanie w kuchni, zaczął się unosić taki zapach, że niemal musiałam się zmusić, aby spróbować najmiększy z nich, ale potem wszystko poszło do śmieci, zakrywając szczelnie kosz. Niech mi wybaczą Szwajcarzy, ale nie było czym oddychać, a "zapach" z mojej piwnicznej kuchnia unosił się na górnych piętrach. Trzeba było trochę zachodu, żeby pozbyć się tego zapachu. Po tym doświadczeniu doszliśmy z mężem do wspólnego wniosku, że nasze kubki smakowe nie są gotowe do smakowania intensywnych w smaku, dojrzewających, szlachetnych, szwajcarskich serów :-). Trzeba jeszcze sporo popracować nad wyszlifowaniem odczucia dobrego smaku w żywności :-).