Naleśniki a la Gundel (węg. Gundel palacsinta)

Naleśniki Gundel to chyba najpopularniejsze naleśniki na świecie. Może tylko zaraz po ukraińsko-polskich naleśnikach z twarogiem. Nawiasem mówiąc, występują one także w kuchni węgierskiej oraz w Stanach Zjednoczonych, gdzie często są przypisywane do kuchni żydowskiej :-). O fenomenie kuchni żydowskiej już wkrótce napiszę trochę więcej. Wracając jednak do naleśników Gundel, to pomimo że ten deser jest zrobiony właśnie z naleśników, które kojarzą się nam głównie z czymś domowym i powszednim, to jest on bardzo elegancki i niezwykle smaczny. Naleśniki a la Gundel (prawdziwe naleśniki Gundel są nadal tylko serwowane w działającej do tej pory restauracji) z delikatnym orzechowym kremem ze smakiem cynamonu i z wyśmienitym czekoladowym sosem z subtelną nutką rumu, można podawać w postaci uroczystego deseru na jakieś wyjątkowe rodzinne święto. Uwierzcie mi, że nikt nie będzie na was patrzył z politowaniem, myśląc: "Mogłaby upiec lub zamówić tort" :-). Smak takich naleśników oczaruje wszystkich, a ​​czekoladowy sos będzie dokładnie zeskrobywany z talerzy nawet przez najbardziej dystyngowanych gości :-). Ponadto samo padanie tych naleśników jest niecodzienne. Tak więc, kim jest słynny Gundel i co jest takiego szczególnego w tych naleśnikach, czytajcie dalej we wstępie do przepisu.

Dynastia restauratorów Gundel sięga Johanna Gundla, czyli ojca słynnego Karola Gundla, który założył światowej sławy restaurację „Gundel”. Johann Gundel pochodził z Bawarii i w wniku poważnych rodzinnych okoliczności, w 1857 roku przeniósł się do Wiednia, gdzie szkolił się u nie mniej znaneego restauratora Franza Sachera, tego samego, który stworzył słynny tort „Sachera”. Później Johann Gundel przeniósł się do Budapesztu, gdzie mieszkali jego krewni i prowadzili restauracyjny interes. Los się do niego uśmiechnął i wieku 25 lat Johann jest już żonaty i ma własną restaurację, która później przekształca w hotel z doskonałą renomą, która staje się znana w całych Węgrzech oraz poza granicami. W takiej rodzinie urodził się Karoly Gundel, który kontynuował rodzinną tradycję i w 1910 roku, w pobliżu ogrodu zoologicznego w Budapeszcie, na terytorium parku, otworzył restaurację, czy też raczej przebudował starą, która już tam była i nazwał ją „Gundel”. I tak się rozpoczęło! Karoly Gundel, mimo niemieckich korzeni, był prawdziwym węgierskim patriotą i to właśnie dzięki niemu świat usłyszał o węgierskiej kuchni. To właśnie on poszukiwał i zgłębiał węgierskie potrawy z różnych regionów, ulepszał je i wprowadzał na wyższy poziom. Karoly Gundel był nie tylko kucharzem, ale także zagorzałym restauratorem, który każdego ranka osobiście udawał się na targ, żeby kupować najlepsze produkty do restauracji. A wieczorami, gdy goście gromadzili się w restauracji, on również tam był, witał wszystkich i odgrywał rolę gościnnego gospodarza. Jeden z jego słynnych cytatów brzmi: „Nie uważam się za zwykłego sprzedawcę, który za pieniądze sprzedaje jedzenie i napoje, ale za gospodarza, który przyjmuje gości w swoim domu, gdzie goście uraczyli mnie swoją obecnością”. Jego restaurację odwiedzali nawet członkowie rodzin królewskich z całej Europy, a jej sława sięgała daleko poza oceany. Jeszcze długo można by pisać o restauracji „Gundel”, która ma dość długą trudną historię, ponieważ została również dotknięta przez niszczycielskie czasy komunizmu, żeby później się odrodzić. Ważne jest to, że restauracja nadal funkcjonuje i jest to wspaniałe miejsce otwarte dla wszystkich. To właśnie w tej legendarnej restauracji powstało danie o nazwie "naleśniki Gundel", które są serwowane do tej pory. Potrawa została wymyślona w prawdziwie węgierskim stylu.

Odwiedzając Węgry, już z pewną świadomością kulinarną, po prostu nie mogłam pominąć tego uroczego miejsca. Panująca w restauracji atmosfera przenosi przynajmniej kilkaset lat wstecz, chociaż serwowane tam potrawy, szybko powracają do teraźniejszości, ponieważ większość z nich jest przygotowana w modernistycznym stylu. Zamówiliśmy różne degustacyjne menu (wraz z mężem zawsze zamawiamy różne potrawy, a następnie dzielimy się nimi, żeby jak najwięcej spróbować). Jednym z punktów w degustacyjnym menu były naleśniki Gundel, ale tylko jedna ich porcja. Tak więc skończyliśmy jeść dania główne, przyniesiono desery i w tym momencie obudziła się nasza młodsza córka, która w tamtym czasie miała półtora roku i spała w swoim wózku. Musiałam z nią wyjść, żeby jeszcze trochę pospała, a ponieważ posiłek już się zakończył, to mój mąż wraz ze starszą córką, którzy już wszystko spróbowali, pozwolili zabrać moją część naleśników Gundel przez kelnera i byli gotowi do wyjścia. Jakie było moje rozczarowanie, gdy wróciłam i zobaczyłam, że deser, dla którego tam przyszłam i w ogóle marzyłam o nim więcej niż o spacerze ulicami Budapesztu (każdy ma swojego bzika :-)) już nie ma. Mąż wyjaśnił to w następujący sposób: "Ja spróbowałem, zjadłem połowę i pomyślałem sobie, że ci się nie spodoba i powiedziałem, że mogą zabrać." Możecie sobie wyobrazić!? Gdy opowiedziałam mężowi wszystko, co leżało mi na sercu, na szczęście umiem kierować złością, choć nie zawsze, to miał takie wyrzuty sumienia, że niemal siłą zaprowadził mnie jeszcze raz w to miejsce, ale tym razem w sąsiednią kawiarnię Gundel na kawę z naleśnikami:-)) Oczywiście z "naleśnikami Gundel" :-)). Było warto! :-) Przynajmniej sama się przekonałam, że oryginalna wersja niestety mi się nie podoba. Naleśniki były zbyt suche, orzechowa masa w nadzieniu za bardzo zbita i nijaka, a gęsty czekoladowy sos został wykonany z niezbyt jakościowej czekolady, co źle wpływało na ogólny smak całego deseru. Tak się dzieje w przypadku, gdy następuje przerost formy nad treścią. Po tylu latach małżeństwa i wspólnego smakowania jedzenia, mój mąż bardzo dobrze poznał mój gust i absolutnie prawidłowo domyślił się tego, że oryginalne naleśniki nie będą mi smakować. Nie o to jednak chodziło! Najważniejsze było to, że spróbowałam oryginał, aby później stworzyć własną ulepszoną wersję.

I wiecie co, bez fałszywej skromności powiem, że moje „naleśniki a la Gundel” wyszły smaczniejsze! Orzechowa masa wyszła delikatna, niezbyt zbita i bardzo aromatyczna. Natomiast  sos jest ​​aksamitny i prawdziwie czekoladowy. Poniższy przepis jest przerobioną wersją przepisu na „naleśniki Gundel”, który znajduje się na oficjalnej stronie restauracji. Mam nieodparte wrażenie, że gdyby w restauracji robili wszystko zgodnie z przepisem, który jest u nich na stronie, to naleśniki powinny być smaczniejsze, ponieważ wydaje mi się, że w rzeczywistości wszystko jest robione inaczej. Sama jednak dopracowałam recepturę nadzienia, robiąc je bardziej kremowym i zdecydowanie aromatyczniejszym. A ponadto zmieniłam także przepis na sos czekoladowy.

Bazę dla "naleśników a la Gundel" stanowią moje zwykłe naleśniki na mleku, które wręcz idealnie pasują do tego dania. Naleśniki smażyłam na patelni o średnicy 20 cm. Żeby wszystko wyszło jak najlepiej i naleśniki się nie rwały, trzeba przygotować ten deser w dniu smażenia naleśników. Dzięki temu smak samego deseru będzie o wiele świeższy.

W czekoladowym sosie do „naleśników a la Gundel” są użyte żółtka. Specjalnie obrobiłam je termicznie, żeby nie martwili się wszyscy ci, którzy panicznie boją się używania surowych jajek. Dzięki żółtkom sos jest aksamitny i wyjątkowy. No i oczywiście jakość czekolady oraz kakao jest bardzo ważna.